size bir anı mı anlatayım. lise 2 veya 3'e gidiyorum o zamanlar. bilen bilir kadıköy boğanın orda yürüyüş vardır hep. polisler, yuruyustekiler falan derken zaten normal zamanda bile yürümenin zor olduğu o yol, daha bir zor. neyse ben de ingilizce kursuna gidiyorum, dersin başlamasına da son 5 dk falan var. yardır yardır yürüyorum, derken 60 veya 70'lerinde bir teyze önümde gidiyo, elinde de ufak bir kağıt, içinde de telefon numarasi, insanları süzüyor.
ben anladım birini aradığını ve gittim yanına "teyzecim birine mi ulaşmaya çalışıyorsunuz" dedim. "evet kızım sana zahmet " dedi. hemen aldım elindeki kağıdı, aradım numarayı. yaşlı bir ses "buyur" dedi. karşıda ki kimdi bilmiyorum ama yeri tarif ettim. "kadıköy boğanın ordayız amcacım" dedim. amca da "tamam kızım hemen geliyorum "dedi.
teyze ile 10-15 dk bekledik. teyze bana rum olduğunu, zamanında amca ile kendi ailesi yüzünden evlenemedigini, amcanın askere gittiği dönemde abisinin onu başka biriyle nişanladığını falan her seyi bir çırpıda anlattı. teyzenin gözleri gökyüzü kadar güzel bir maviydi. gözlerinde hem hasreti hem de özlemi görebiliyordum. sonra uzaklardan tonton mu tonton, sevimli mi sevimli bir amca geldi koluna girmiş delikanlı torun ile. sonra ne mi oldu? bir sarildilar birbirlerine, bir sarildilar bırak beni yürüyüştekiler, polisler bile dönüp baktı orda aşk mi var diye. dokunsalar saniyesinde aglicam o derece. torunu geldi yanıma "ne tatlılar de mi" dedi. öyleydi valla.
evlendikleri halde amca teyzeye durmadan mektup atmış, o mektupları bile getirmişti yanında. inanin yanlarından ayrılmak istemiyordum. ikisinin de ellerini öptüm hep mutlu olun dedim. sonra onlardan ayrıldım gözlerim dolu dolu. uzaklaştım ordan, arkama baktım amca hala teyzenin elini seviyordu. ulan dedim ders yalan oldu ama aşk nedir gördüm çok şükür göremeyecek olanlar bu güzel iki insanı ayıranlar utansın...